5 november 2012. We bevinden ons op de 75ste editie van de Boekenbeurs in Antwerpen. In een geïmproviseerd kantoortje te midden van de stand van Ballon Media bespreken we de samenwerking voor het volgende jaar. Met als hoogtepunt de jaarlijkse Jommekesdag. Omringd door stripboeken komen we al snel in de juiste sfeer, en de inspiratie voor animaties in Jommeke-thema komt vanzelf. Tegen het einde van de bespreking hebben we al een volledig programma op papier staan. En dat een half jaar voor het evenement. Het is eens wat anders dan korte deadlines en strakke timings.
We ronden af en klinken op een goede samenwerking. Terloops komt ook de grote droom van de marketing manager van Ballon Media ter sprake: het gebouw waarin het kantoor van Ballon Media gevestigd is volledig volkleven met post-its, die samen het beeld van Jommeke vormen. En dat in de kerstperiode. Wat een spectaculaire eindejaarsactie zou dat zijn! Maar het idee was al lang afgevoerd wegens “organisatorisch onmogelijk”.
Organisatorisch onmogelijk? Dat klinkt als een uitdaging! En zo was het misschien ook bedoeld. Feit is dat het idee ons niet meer los liet. Op de terugweg van de boekenbeurs naar ons kantoor konden we het niet laten om te brainstormen over hoe we dit idee zouden kunnen omzetten in realiteit. Bij aankomst in Kessel wisten we dat we de uitdaging zouden aangaan.
We gingen aan de slag met Photoshop en maakten een simulatie van hoe het er zou kunnen uitzien. We stelden ook een volledig stappenplan op, en legden dit voor aan Ballon Media. Zij beloofden hun volledige medewerking om dit huzarenstukje alsnog rond te krijgen.
Op de gevelplannen van de Roosevelt Building tekenden we in detail hoe de afbeelding verspreid zou worden over alle ramen. Op basis daarvan werden de eigenaars van alle andere kantoorruimtes in het gebouw gecontacteerd met de vraag of we hun ramen mochten betrekken in deze stunt. De reacties waren unaniem positief, en dus mocht het plan uitgewerkt worden.
Voor elk van de 200 ramen die bekleefd zouden worden, werd er een afzonderlijk ‘plakschema’ opgesteld. Zo creëerden we 200 puzzels, die minutieus zouden moeten gevolgd worden. Op basis daarvan werd voor elke kleur het aantal benodigde post-its berekend. Even zag het er naar uit dat er geen zwarte post-its konden worden geleverd, maar na lang zoeken vonden we in Amerika een leverancier die nog tijdig voldoende stuks kon aanleveren.
Om alle 200 ramen op 1 dag tijd te kunnen kleven werd de hulp gevraagd van het Atheneum – de school aan de overkant van de straat. Zij stemden er mee in om heel de dag mee te helpen. In de voormiddag zouden 100 leerlingen mee komen helpen plakken, en in de namiddag zouden zij afgewisseld worden door 100 nieuwe leerlingen. Gemiddeld 1 raam per leerling, dat zou moeten volstaan.
Enthousiast, maar ook wel met de nodige spanning, trokken we een dag op voorhand naar het gebouw om de nodige voorbereidingen te treffen. We verzekerden ons ervan dat we toegang hadden tot elk raam, en op elk raam werd in het groot een cijfer-lettercombinatie bevestigd. Daarnaast werd in het klein het schema van dat betreffende raam opgehangen. In spiegelbeeld, want er werd uiteraard van binnenuit gekleefd. Van buitenaf konden we nu – op basis van de cijfer-lettercombinaties – verifiëren of elk schema zeker aan het juiste raam hing.
Op 18 december was het verzamelen geblazen in de Roosevelt Building. De scholieren waren mooi op tijd om hun briefing te ontvangen. Ze werden verdeeld over de 10 verdiepingen van het gebouw, en op elke verdieping zou ook een leerkracht en een coördinator van ons mee helpen om alles in goede banen te leiden.
Op de zolderverdieping van het Atheneum hadden we nog 2 mensen verschanst. De fotograaf van dienst maakte vanuit het zolderraam op regelmatige tijdstippen een foto, zodat we de vooruitgang mooi konden vastleggen in een timelaps animatie. Hij werd geflankeerd door onze ‘observator’, die – gewapend met een verrekijker en een kaft met alle ‘plakschema’s’ alles nauwlettend in de gaten hield, en ons kon waarschuwen wanneer hij een foutje zou opmerken tijdens het kleven.
Stap voor stap, post-it per post-it, kwamen Jommeke en Flip zo tot leven. Steeds meer voorbijgangers hielden halt voor de Roosevelt Building, en zagen hoe de laatste post-its nog net voor het schemeren werden bevestigd. De Roosevelt Building – en bij uitbreiding het Rooseveltplein – had die dag een metamorfose onderaan. Een 30-meter hoog Jommeke zou nog 3 weken lang te bewonderen blijven in Antwerpen.
Jommeke op Rooseveltbuilding in Antwerpen from Brands In Motion BVBA on Vimeo.